معمای ساعت و اختراع کورنومتر دریایی
معمای اینکه، اگر سوار قايقي باشيم و با ساعت‌هاي ساحل فاصله زيادي داشته باشيم، چگونه مي‌توانيم بدانيم ساعت چند است، به قدري مهم بود که در قرن هجدهم پارلمان انگلستان براي حل آن 20٫000 پوند جايزه تعيين کرد تا کسي روش دقيق اندازه‌گيري زمان، حتي در دريا، را پيدا کند. حرکت قايق به اين معني است که نمي‌توان از پاندول استفاده کرد و تغيير دما و رطوبت نيز به اين معني است که نمي‌توان از فنر استفاده کرد.
سرانجام مردي به نام جان هاريسون در سال 1761 ميلادي اين مشکل را حل کرد و او کسي بود که کورنومتر دريايي را اختراع کرد.
ساعت جیبی:
اين روزها ما در دنيايي زندگي مي‌کنيم که در آن همه مي‌خواهند زمان را بدانند، خواه ملوان کشتي باشند، خواه نه.
در قرن نوزدهم مردم ساعت جيبي داشتند، اما اين ساعت‌هاي آغازين روزانه در حدود 15 دقيقه عقب يا جلو مي‌افتادند.
در جنگ جهاني اول، پرسنل ارتشي از ساعت مچي استفاده مي‌کردند تا دستان‌شان براي حمل اسلحه آزاد باشند. شهرت اين ساعت‌ها اندک اندک به گوش مردم غيرارتشي نيز رسيد. ساختن ساعت‌هاي مچي مکانيکي از بزرگترين صنايع شد، به ويژه در سوئيس.
در دهه‌ي 1960 صنعتگران ژاپني پي بردند که مي‌توانند بر اساس بلور کوارتز مرتعش ساعت بسازند. ساعتي که بر اساس کوارتز ساخته شده باشد، به مراتب دقيق‌تر و ارزان‌تر از ساعت‌هاي مکانيکي است.
ساعت اتمی
امروزه ما براي دقت بيشينه، به جاي بلورهاي کوارتز، از ساعت‌هاي اتمي استفاده مي‌کنيم. بلور کوارتز مي‌تواند بسيار دقيق باشد، اما ما ساعت‌های به مراتب دقيق‌تري مي‌خواهيم چون نياز مبرمي به آن‌ها داريم.
اگر ساعت ماهواره 1 ميکروثانيه خطا داشته باشد، مکان شما 1000 فوت خطا خواهد داشت. با توجه به اين که سرعت نور زياد است، براي مثلث‌سازي دقيق، بايد دقيق بدانيم که سيگنال کي ماهواره را ترک کرده است. اين کاري است که از ساعت‌هاي اتمي خوب ساخته است.
بخشی از کتاب اسرار فیزیک مدرن: زمان – نویسنده: شون کارول – ترجمه: تورج حوری – انتشارات مازیار
