هنر لایه چینی
هنر لایه چینی که می توان آن را زیرمجموعه هنرهای سنتی وابسته به معماری دانست، دارای قدمتی دیرینه در ایران است و اولین نشانه های آن را می توان بر روی کاشی های ایلخانی مشاهده نمود.
آن جایی که هنرمند کاشی کار نقوش را بر روی کاشی ها برجسته می کرد و پس از پخت، نقوش برجسته را مزین به طلا می نمود، که نمونه ی بارز آن را هنوز در کاشی های زرین فام بقعه امامزادگان درب امام اصفهان می توان مشاهده نمود.
این روش دوران صفوی برای تزئین کاخ ها و ابنیه ها کاربرد فراوانی داشته است. در این روش بیشتر از نقوش گل و بوته ای و اسلیمی استفاده شده و آثار بسیار زیبایی را میتوان در کاخهای چهلستون، عالی قاپو، هشت بهشت و.. مشاهده نمود.
لایه چینی خود به تنهایی یک روش تزئینی کامل محسوب می شده است و علاوه بر آن هنرمندان این دوره بنا به ذوق و سلیقه خود از ترکیب این
روش با دیگر روشهای تزئینی (تابلو های تصویری، آثار چوبی و … ) نیز استفاده کرده و آثار بسیار بدیعی را خلق نموده اند.
ویژگی خاص این نوع تزئین، برجسته شدن نقوش پس از انجام کار می باشد. ماده اصلی نوع تزئین خاک سرخ و چسب حیوانی سریشم بوده و هنرمندان دوران صفوی هر قسمتی از تزئینات را که میخواسته از رنگ طلایی استفاده کنند ابتدا لایه ای از خاک سرخ را بصورت تخت و یا
برجسته (لایه چینی) استفاده کرده و سپس به رنگ آمیزی و یا چسباندن ورق طلا اقدام نموده اند
هنر لایه چینی که می توان آن را زیرمجموعه هنرهای سنتی وابسته به معماری دانست
