داستان قهوه : دانه ای که قسمتی از عصر انقلاب جهان شد
قهوه نوشی و قهوه خانه نشینی از 1475 در استانبول پا گرفت و با بازرگانان به جاهای دیگر رفت و خیلی زود در آکسفورد و لندن قهوه خانه باز شد.
.در دهه 1660 انگلستان 3000 قهوه خانه داشت و کانون اعتراض تجارت و گفت و گو بود
نسب بازارهای سهام، حراجی ها، هجونامه ها و احزاب سیاسی به قهوه خانه میرسید
با جنگ های عثمانی و هابسبورگ، وین هم شیفته قهوه شد و خامه و شکر و شیرینی در آنجا به آن اضافه شد
ولی در اثر تجارت های فروان چای در مرور زمان جای قهوه را گرفت (در انگلستان)، ولی در دیگر کشورها همچنان محبوب ماند.
اما در قلمرو عثمانی داستان قهوه فراز نشیب فروانی داشت که در قرن هفدهم مجازات نوشیدن قهوه در امپراطوری عثمانی مرگ بود.
نکته ی جالب در فرهنگ آن زمان این بود که گذاشتن لیوان آب کنار استکان قهوه ترک یک رسم بجا مانده از ترکان عثمانی است. اگر مهمان ابتدا قهوه را برمیداشت میزبان میفهمد مهمان غذا خورده و اگر آب را بر میداشت باید برای او غذا میاورد.
تاریخ قطعی ورود قهوه به ایران معلوم نیست. اما چون در آغاز پادشاهی شاه عباس قهوه‌خانه در ایران وجود داشته ممکن است که نوشیدن قهوه از دوران شاه تهماسب یکم در ایران معمول شده باشد. قهوه در زمان صفویه جای خود را در میان نوشیدنی‌های روزانه ایرانی‌ها باز کرد و نمونه‌ای است از ورود ایران به شبکه اقتصادی جهانی آن دوران. تا قرن نوزدهم که چای به نوشیدنی غالب مردم تبدیل شد. (هنوز در ایران کلمهٔ قهوه خانه حتی به مکان‌هایی که در آن چای سرو می‌شود هم گفته می‌شود که نشان می‌دهد قهوه در ایران متداول‌تر از چای بودهیا پیش از ورود چای، پای خود را به ایران باز کرده) به گونه‌ای که هم‌اکنون نیز در زبان فارسی به رنگ آن، قهوه‌ای گفته می‌شود.
صوفی‌ها با کمک نوشیدن قهوه می‌توانستند خود را برای انجام مراسم مذهبی بیدار نگه دارند. در دوران صفوی بود که قهوه‌خانه‌ها به‌عنوان مکان‌هایی برای تجمع شاعران و هنرمندان در ایران رواج پیدا کرد. در سال ۱۶۶۴ کاشف‌الدین یک داروشناس صفوی، یک رساله در مورد ارزش‌ها و ویژگی‌های قهوه به شاه عباس دوم تقدیم کرد
